Gisteren, 12 juli, volgde een groep studenten, die met hun studentenpastor Rome bezochten, bij ons de H. Mis. Ze hadden trouwens onderdak gevonden bij de zusters onder aan de trap. Jongelui die studeren en werken en ook serieus met het geloof bezig zijn. Hun betrokkenheid viel op. Na de mis zorgde ik voor koffie. In de groep, je zou bijna zeggen verscholen, was een stel, twee jonge mensen die vanuit Zwitserland een pelgrimstocht naar Rome hadden gemaakt. Ze hadden zich aangekondigd, maar ik had ze niet herkend. Meestal zijn pelgrims senioren. Die hebben tijd en geld. Uit hun verhalen merkte ik hoe een pelgrimstocht zijn werk doet. Er gebeurt van alles. Altijd. Ook bij jonge mensen. Zij waren dankbaar voor hun tocht. Ze hadden elkaar nog beter leren kennen en ze beseften nu hoe gelukkig ze met elkaar waren. Pelgrimeren is een tijd lang anders leven. Aan de uiterlijke reis die je maakt is altijd ook een innerlijke reis verbonden. Pelgrimeren is ontmoeting. Met jezelf, met wie je op weg bent en met hen die op je weg komen. Je hebt elkaar op een pelgrimstocht ook echt iets te zeggen. Omdat je ervaart hoe diep en wonderlijk het leven is en omdat je tijd hebt om je te oefenen dit onder woorden te brengen.

 

Bisschop Hurkmans

Rector