Met grote droefheid delen wij het bericht van het overlijden van Boudewijn Kaijser. Boudewijn stierf op zondag 13 december 2020, in de leeftijd van slechts 54 jaar, als gevolg van een uiterst tragisch ongeluk. Hij laat Valentina, hun zoon Giona, zijn familie en vele vrienden achter.
Boudewijn groeide op in Zeeland en studeerde bouwkunde aan de Technische Universiteit in Eindhoven. Na zijn studie vertrok hij naar Italië, alwaar hij zich vestigde zich in Rome, in ‘zijn’ wijk: Testaccio.
Rud Smit, voormalig Rector van het Pauselijk Nederlands College en van de Kerk van de Friezen, kwam de jonge, talentvolle en deskundige, Nederlandse architect al snel tegen—en zo raakte Boudewijn, vanaf het einde van de jaren ‘90 nauw betrokken bij het onderhoud van zowel College als Kerk. Een ‘toevalstreffer’ of ‘voorzienigheid’? Samen met Valentina restaureerde Boudewijn de Heilige trap en de Geloofskapel, twee wezenlijke ruimtes in de Kerk van de Friezen. Sinds het Heilig Jaar 2000 zijn beiden weer in gebruik. Talloze gelovigen hebben de Heilige Trap in de laatste 20 jaar bestegen, onder andere tijdens de processie op Palmzondag, ieder jaar weer. De Geloofskapel kreeg mede dankzij Boudewijn een unieke vorm. Bovenaan de Heilige trap bevindt zich een imponerend Kruis, met daaraan de lijdende Christus, met bebloede knieën—uit de zestiende eeuw. Een heel bijzondere muur—direct naast het Kruis—is opgemetseld uit oude kloostermoppen van kloosters en abdijen uit de Lage Landen. Een muur als religieus element—een muur, zo legde Rud Smit het destijds uit, die niet scheidt, maar verbindt: de Kerk van de Friezen in de Eeuwige Stad voor altijd verbonden met Nederland. En zo blijft ook Boudewijn voor altijd verbonden met deze bijzondere plek, in deze bijzondere Kerk. Hij trouwde er met Valentina. Velen waren er bij, delend in de vreugde, voor altijd verbonden met Boudewijn (en Valentina) voor altijd in ons hart gesloten.
In de reacties van de laatste weken klinkt door hoeveel hij betekend heeft voor familie, vrienden, en collegae. Een man met een groot hart! Hij wordt telkens weer geschetst als een pragmatisch architect, een man met diepe kennis van architectuur en cultuurhistorie. Boudewijn was ook een vrij mens—een dromer, een denker, maar zeker ook een doener: doen waarin hij geloofde! Conventies belemmerden hem daarin nooit. Hij zocht het ware, het authentieke—in de wereld, in de mens! En dan kon hij met smaak vertellen over al zijn ontdekkingen: een barretje in Trastevere, de Monte dei Cocci, beter bekend als de ‘Schervenberg’, een tentoonstelling … Als een ware kunstenaar liet hij zien dat schoonheid ervaren wordt door de verbazing over het kleine, het onopvallende, het verborgene—net zo goed als de verwondering over en het respect voor het grote, het grootse, het prachtige.
We zagen elkaar de laatste jaren minder. Ieder ging zijns weegs. Maar juist het trieste bericht van zijn overlijden brengt ons weer nader tot elkaar. We zoeken elkaar weer op: een biertje in een barretje, of een pizza in een klein restaurant. Maar, Boudewijn, nu zonder jou… We missen je!
Rust in Vrede!
Sander Evers, Joost Groenewegen
