Dit jaar werd de Vredesmaaltijd gehouden op zaterdag 24 september, 12 uur. Op het pleintje voor de kerk stond een kring stoelen klaar om de deelnemers te verwelkomen. Opzij een tafel, waarop eenvoudige heerlijkheden waren uitgestald om tijdens de maaltijd te gebruiken. Na opening en openingszang vergaste rector Antoine Bodar het tiental aanwezigen op een doordacht referaat van zo’n 20 minuten over het thema van de Vredesweek van dit jaar“Vrede tussen de generaties”. Even memoreerde hij dat het thema overschaduwd werd door de oorlog in de Oekraine; waarschijnlijk was het al gekozen vòòr de oorlog uitbrak. Bij ‘vrede tussen de generaties’ denk je al gauw aan Vrede tussen jong en oud, jeugd en ouderdom, maar de spreker nam het woord ‘generatie’ breder. Een vijftal groeperingen noemde hij op zoals: de generatie van opbouw en protest (tussen ’40 en ’70); de generatie van welvaart en verwend zijn (vanaf de jaren ’80); de generatie van christenen in een monocultuur met daarna die van de secularisatie in een multicultuur; de generatie van duidelijkheid en zekerheden t.o.v. die van relativisme en onzekerheden, etc. In het algemeen is te zeggen, dat mensen de Vrede vooral beleven in hun eigen, veilige kring (ook wel “bubbel” genoemd) met uitsluiting van andere. Vanuit die groepering kijkt men gemakkelijk negatief of oordelend naar andere kringen. Zaak is de eigen bubbel te doorbreken en de vrede breder te zoeken. Bepaalde idealen zijn nog wel in staat vele mensen voor een goede zaak samen te brengen zoals klimaat, diervriendelijkheid, enz. De ‘factor God’ echter ontbreekt dikwijls. Uiteindelijk is er ‘de vrede in eigen hart’, ‘de vrede die Christus geeft’: deze wordt heel persoonlijk beleefd en raakt nog het diepst.
Na de woorden van de spreker was er gelegenheid om op het gezegde in te springen. Van de kant van de deelnemers kwamen er waardevolle en verhelderende suggesties. Het algemeen gevoelen was, dat de z.g. generatiekloof van zo’n 40 jaar geleden verminderd is. Deze werd indertijd vooral veroorzaakt door een bepaald autoriteitsdenken, waarbij b.v. een oudere, wanneer deze een commando gaf en een jongere vroeg ‘waarom moet ik dat doen?’, kortaf antwoordde: ‘omdat ik het zeg!’. Ook nu treedt autoriteit op, maar de oudere zal het waarom uitleggen, zal, wat hij vraagt, met redenen omkleden. Interessant is, dat het Italiaans twee woorden voor autoriteit kent: autorità en autorevolezza. Bij het laatste woord is de liefde inbegrepen!
Het woord van Antoine was aan het begin van de samenkomst geplaatst. Hij moest tijdig naar zijn woonhuis terug. Na hem hartelijk bedankt te hebben, begon de eerste gang van de maaltijd. Vervolgens werden er enkele gebeden uitgesproken en uit de Schrift gelezen. Het Schriftwoord betrof het bekende woord van Jesaja over ‘zwaarden tot ploegijzers omsmeden’ en de tekst uit het Evangelie, waarin Christus spreekt over ‘het zaad dat in de aarde moet vallen en sterven om rijke vrucht voort te brengen’. Deze boodschap vraagt aan God, – zo opperde Tiemen Brouwer, ‘kapelaan’ van de Oecumenische steungroep, die de maaltijd had georganiseerd, – of het sterven, dat we nu b.v. zien in de oorlogssituatie van de Oekraine, van militairen en vooral van talloze onschuldige burgers, niet tevergeefs zal zijn en vrucht mag dragen in het uitbreken van een nieuwe vrede in de gebieden aldaar, verder in heel de wereld.
Dan kwam de tweede gang van de maaltijd, die werd afgesloten met het gezamenlijk bidden van het Onze Vader, een zegengebed en uiteindelijk het zingen van het gebedscoeplet van het Wilhelmus. Wel thuis. Zalig de vredebrengers!
T.B.
-
- 1e schriftlezing Annemieke Spoelstra
-
- Voorbeden
-
- Voorbeden
-
- 2e schriftlezing Hennie Schep
-
- 2e ronde maaltijd
-
- Afsluiting Vredesmaaltijd
