Zaterdagmiddag 30 september vond op het Sint-Pietersplein “Together” plaats, een oecumenische gebedswake met paus Franciscus, georganiseerd door de oecumenische gemeenschap van Taizé. Deze wake gaat vooraf aan de XVIe Algemene Gewone Vergadering van de Bisschoppensynode die a.s. 4 oktober begint en als thema heeft “Voor een synodale Kerk: gemeenschap, participatie en zending”.
De oecumenische werkgroep van de Friezenkerk heeft zich bij dit evenement aangesloten na een ontmoeting met rector Antoine Bodar die een kort woord hield waarin hij o.a. inging op de betekenis van het woord Synodaliteit. Er wordt mee uitgedrukt dat alle gelovigen actief betrokken zijn op het wezen en het handelen van de Kerk. Volgens paus Franciscus is het wat God verwacht van de Kerk van het derde millennium. Sinds het Tweede Vaticaans concilie (1962-1965) is er niet zo open en intensief gesproken over de toekomst van de Kerk. Maar niet alleen met elkaar praten is belangrijk, bidden met aanroeping van de Heilige Geest wellicht nog wel meer.
Waakt en bid, zegt Mattheus (26:41) en, zo vervolgt de rector, of je er nu wel of niet aan denkt, bidden is een vorm van leven met God. Loven, danken, belijden en smeken zijn de vier pijlers van het gebed en van het met God leven. Samen wordt er gebeden:
Kom, Heilige Geest,
vervul de harten van uw gelovigen
en ontsteek in hen het vuur van uw liefde.
Zend uw Geest uit en alles zal herschapen worden
– En Gij zult het aanschijn van de aarde vernieuwen.
Na het woord en gebed, is het tijd voor een kop koffie en overheerlijke zelfgemaakte cake. Daarna lopen we naar het Sint-Pietersplein om daar met een veel grotere kudde te luisteren naar woorden in allerlei talen, prachtige muziek en zang en om stil te worden in het gezamenlijk gebed. Helemaal aan het eind houdt paus Franciscus een korte homilie waarin hij vooral ingaat op het belang van stilte. Hieronder volgen enkele (vertaalde) fragmenten.
Stilte is belangrijk, ze is krachtig: ze kan onuitsprekelijk verdriet uitdrukken in het aangezicht van tegenspoed, maar ook, in momenten van vreugde, een vreugde die woorden te boven gaat.
Stilte is essentieel in het leven van de gelovige.
Soms vinden we het zelfs moeilijk om stilte te verdragen, omdat het ons confronteert met God en onszelf. God houdt niet van proclamaties en rumoer, geklets en geroezemoes: God spreekt liever, zoals Hij met Elia deed, in het “gefluister van een zachte bries”.
Stilte is essentieel in het leven van de kerk. Het maakt in de kerkelijke gemeenschap broederlijke communicatie mogelijk, waarin de Heilige Geest standpunten harmoniseert, omdat Hij de harmonie is.
En de stilte maakt juist onderscheiding mogelijk, door aandachtig te luisteren naar de Geest.
Stilte is essentieel op de weg naar christelijke eenheid. Sterker nog, het is fundamenteel voor het gebed, van waaruit de oecumene begint. De eenheid van de christenen groeit in de stilte voor het kruis, net als de zaden die we zullen ontvangen: het is aan ons om ze te zaaien en deze door de werking van de Heilige Geest te laten groeien in gemeenschap met God en broederlijkheid onder elkaar.
Daarom, broeders en zusters, vragen we in gezamenlijk gebed om opnieuw te leren stil te zijn: te luisteren naar de stem van de Vader, de roep van Jezus en het gekerm van de Geest.
Broeders en zusters, laten we samen op weg gaan, vol verlangen om Hem te ontmoeten, te aanbidden en te verkondigen “opdat de wereld gelooft” (Joh 17,21).
Zoals iemand van de oecumene opmerkte: je komt altijd rijker uit de kerk dan wanneer je er binnenstapte. Zo voelt het zeker, zowel wat betreft de Friezenkerk als – ook al gingen we hier niet eens naar binnen omdat het buiten was- de Sint Pieter.
Namens de oecumenische werkgroep, KK.
